Μαίρη Λου…. !
Λατρεμένη μου ανάσα, πριγκίπισσά μου…
Μαίρη Λου.
Από τα άλικα χείλη σου προσμένω το φιλί της αλήθειας σου.
Τι είναι άραγε πιο ηθικό?
Η ελεύθερη ένωση δυο εραστών που αγαπιούνται
ή η νόμιμη ένωση δυο πλασμάτων χωρίς αγάπη;
never more… συμβάσεις & συμβιβασμοί !
Να είμαστε πρόθυμοι σε επαφή με το ασυνήθιστο,
να το περιεργαστούμε και να το διυλίσουμε
αλλιώς θα παραμείνουμε συμβιβασμένοι
με τα γνωστά, στάσιμα και συνηθισμένα.
Just an on-off…….
Ζωή σύντομη.
Just an on-off.
Και το μόνο που μαθαίνεις είναι να αρπάζεις
μια ευκαιρία από τα μαλλιά, έστω και φαλακρή…
την ώρα που σκοντάφτει μπρος σου.
Η συνέχεια της ευκαιρίας… αβέβαιη.
Είναι μέχρι να ενδώσεις στην τέχνη,
σε μια τεχνική, ή αν θες τεχνοτροπία
για να διακτινιστείς πέρα από το σύνηθες,
το καθημερινό, το βαρετό κι ασήμαντο
που μαθαίνεις να προσκυνάς.
Κάτι που… σκοτώνει.
Όταν με χρειαστείς κι ενώ ανάμεσά μας βρίσκονται χίλια βήματα,
κάνε το πρώτο εσύ
και θα κάνω τα εννιακόσια ενενήντα εννιά
για να είμαι μαζί σου.
Μη το συνηθίσεις μόνο κι εθιστείς.
Η συνήθεια με σκοτώνει.
Του δρόμου τα φιλιά !
Απρόσμενος σκηνοθέτης ο δρόμος,
μύρισε έρωτας, πάθος, και φιλιά.
Θαύμα της καθημερινής ζωής που συναρπάζει.
Ψάχνεις το άλλο σου μισό…
παλεύοντας να ενώσεις δυο ανόμοια κομμάτια.
Χάθηκαν οι ολόκληροι χωρίς κόλλα?
Από το όνειρο στη φαντασία της πραγματικότητας !
Είναι εδώ…μα όχι σου λέω, όνειρο ήταν, το όνειρο που άκουγες τη φωνή του, έβλεπες τη μορφή του, μύριζες το άρωμα του κορμιού του στη βάση του λαιμού του, ρούφαγες την μυρωδιά του και μέθαγες.
Ναι όνειρο ήταν, εφηβικό, με χρώμα και γεύση. Τις αισθήσεις να πάλλονται κάτω από το σεντόνι. Το ξυπνητήρι ν’ αλυχτά θυμωμένο κι εσύ να μη θέλεις να ανοίξεις τα μάτια.
Τον γνωρίζεις, μα δεν θυμάσαι τ’ όνομα του, κι ούτε που σε νοιάζει. Απρόβλεπτα από το πουθενά, στα ξαφνικά τον βλέπεις να περπατά προς το μέρος σου ενώ είσαι ξύπνια. Τσιμπιέσαι… ναι πονάς, κινείσαι στο δρόμο. Το όνειρό σου ζωντανό και θέλεις να τρέξεις στην αγκαλιά του να χωθείς, να του θυμίσεις ότι είσαι εσύ αυτή που περίμενε σ’ εκείνα τα δεύτερα του ρολογιού που συγχρονίζονται τα βλέμματα.
Κοκαλώνεις στο δρόμο, εκείνος πέφτει πάνω σου, δείχνει ξαφνιασμένος…
Κάποια να του θυμίζεις? Αναρωτιέσαι.
Κάποια ή αυτή που τον περίμενε να περάσει από το όνειρο στην πραγματικότητα?
Τρέμουλο και ρίγος συγκλονίζει το είναι σου…
ένα sorry πετάς κεκεδίζοντας.
Θάλασσα κύματα το βλέμμα του πάνω σου,
συνεχίζεις να τον χωράς στη ματιά σου, περιμένοντας μια λέξη του…
μια αρχή.
Déjà vu…
Μαζεύεις τα γόνατά σου προσπαθώντας να στηριχτείς στα πόδια σου.
Το νοιώθει.
-Είστε καλά κυρία? Μα κάπου-κάπου εμείς έχουμε ξαναβρεθεί, θυμίστε μου.
Ακούς τον εαυτό σου να πετά ένα- ίσως να είναι έτσι-κατόπιν αγνώστου χρόνου… ενώ συνεχίζεις μέσα σου να παλεύεις για τη βεβαιότητά σου, αν ζεις μέσα στον ύπνο σου και το όνειρο άλλαξε σκηνή.
Από την επιθεώρηση στην πρόζα.
Marietta's Vieus 